Σάββατο, Σεπτεμβρίου 08, 2012

Νεράιδες, σειρήνες, γυναίκες

Κορίτσι

   ...Με έντυσε κορίτσι, μου έσπασε για πάντα το αντρικό εγώ, και δεν μπόρεσα να πω όχι. Μήπως αυτό ήθελα κατά βάθος και δεν τολμούσα να το παραδεχτώ; Κι αυτή το κατάλαβε; Ταπεινωμένος, ψαρωμένος, κόκκινος σαν πατζάρι, κι αυτή γελάει! Γελάει και κοκκινίζω ακόμη πιο πολύ! Μου λέει ότι δεν είμαι άντρας, αν ήμουν άντρας δεν θα την άφηνα να με ντύσει κορίτσι -και δεν ξέρω τι αντίρρηση μπορώ να φέρω, μόνο κοκκινίζω. Και με λέει κακό κορίτσι, με λέει τσουλί. Κι ότι αυτή θα με μάθει τρόπους, με το καλό και με το άσχημο, αλλά πρέπει πρώτα να παραδεχτώ και να νιώσω τι τσουλί που είμαι, για να καταλάβω ότι χρειάζομαι πειθαρχία. Ω Θεέ μου, μου βάζει χέρι -κάτω από την φούστα! Μου σηκώνεται και δεν μπορώ να το κρύψω! Κι αυτή γελά! Κοκκινίζω, και μου σηκώνεται! Με μαλακίζει και μου λέει, νιώσε τσούλα, δεν είσαι άντρας, είσαι ένα τσουλί, πές το, πές το! Με μαλακίζει! Δεν είμαι άντρας, είμαι ένα τσουλί, χύνω, είμαι μια βρωμιάρα τσούλα, ω Θεέ μου, δεν αντέχω, χύνω, χύνω, πάνω μου χύνω, αχ, λιώνω, σβήνω!


   Χραπ! Με συνεφέρει μ' ένα χαστούκι, και με φτύνει κατά πρόσωπο, μ' έναν μορφασμό περιφρόνησης στο βλέμμα της. «Σήκω, πλύσου, και καθάρισε», μου λέει. «Κι αύριο πάλι, την ίδια ώρα.» Φεύγω σοκαρισμένος, τρομαγμένος μα και ξαναμμένος μαζί, και για πάντα υποταγμένος. Είμαι δικός της, και το ξέρει.