Πήρε το μάτι μου μια δυο φωτό της, με το δυναμικό, θεληματικό της βλέμμα, ένα δυο έξυπνα, καυστικά σχόλιά της. Γυναίκα που ξέρει ποια είναι και τι θέλει.
Της έστειλα ένα μήνυμα, έτσι για πλάκα στην αρχή, χωρίς να το σκεφτώ. Δεν φανταζόμουν καν ότι θα απαντήσει. Και δεν θα μπορούσα ούτε να φανταστώ τι με περίμενε.
Απάντησε. Και με μιά της λέξη άλλαξαν όλα. Σαν νά 'φαγα χαστούκι, με έβαλε στην θέση μου. Και μ' έπιασε στο δίχτυ της. Κατάλαβε αμέσως αυτά που δεν τολμούσα ως τότε να παραδεχτώ και με ξεσκέπασε. Στεκόμουν αδύναμος, ντροπιασμένος, υποταγμένος μπροστά της. Και ξαναμμένος, καυλωμένος. Στα πόδια της γονατιστός ξεφτιλιζόμουν. Και μου χρειαζόταν. Για να καταλάβω ποιος είμαι εγώ, και ποια είναι αυτή. Ομολογούσα τα πάντα, δεν μπορούσα πια να κρυφτώ ούτε απ' αυτήν ούτε απ' τον εαυτό μου. Τώρα ξέρω. Είμαι δικός της.
Με μιά της λέξη με ανάβει και με καυλώνει, και υποτάσσομαι στην δύναμή της. Με υποτάσσει, και καυλώνω. Την υπηρετώ, και χύνω. Πάθος, καύλα, ευχαρίστησή μου, η δική της ευχαρίστηση. Δικός της.
Και είναι τόσο απαιτητική. Και πώς να μην είναι. Τίγρη ωραία και φοβερή, σκύλα όταν θέλει, γυναικάρα και θεά. Πώς να μην υπηρετώ τέτοια γυναίκα φοβερή! Και για να υπηρετώ μια θεά, θα πρέπει να μάθω τρόπους. Και θα με στρώσει καλά, μου το είπε, θα με μάθει να φέρομαι, θα με μάθει πειθαρχία, υποταγή και αφοσίωση. Ούτε που φαντάζομαι τι με περιμένει, και φοβάμαι, τρέμω. Και ανάβω, και καυλώνω.
Με έχει στο χέρι και με χορεύει στο ταψί. Με κάνει ό,τι θέλει. Με χρησιμοποιεί.
Επειδή μπορεί. Και επειδή το αξίζει.
Είναι η κυρία, η αφέντρα, η θεά μου.
Η Ερμίνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου