Κυριακή, Αυγούστου 12, 2012

Μουσικώνεται


   ...Είπα «μου σηκώνεται», κι ακόμη θυμάμαι τι μού 'χαν κάνει μικρός στο σχολείο, Γυμνάσιο θα πήγαινα. Όλη η παρέα μαζί, εκεί και δυο κορίτσια (οι πιο ξεβγαλμένες θά 'λεγα στην τάξη), και μου λέει η μια («ένα αστείο, ένα αστείο!», κι όλοι γύρω να προσέχουν, τό 'χαν κάνει και σ' άλλους και τό 'ξεραν οι άλλοι, αλλά εγώ δεν τό 'χα ακούσει και την πάτησα.)
   «Όταν βάζουμε έπιπλα στο σπίτι, τί λέμε ότι κάνει το σπίτι;»
   «Επιπλώνεται», λέω εγώ.
   «Και όταν βάζουμε μουσική;»
   «Μουσικώνεται;» λέω.
   Και γελάνε οι τύπισσες!
   «Πώς το είπες, πές το πάλι!»
   «Μουσικώνεται», λέω σιγά και αμήχανα.
   «Χα χα χα!» ειρωνικά χαχανητά αυτές, κι εγώ δεν έμπαινα με τίποτα κι είχα κοκκινήσει.

   Λίγες μέρες μετά, κι ενώ μου τό 'χαν κάνει άλλες μια-δυο φορές και χαχανίζανε, με πέτυχαν κάπου παράμερα, χωρίς άλλους μπροστά, και μου λέει η μιά τους:
   «Σου σηκώνεται μωρό μου;»
   Κι εγώ τότε κατάλαβα, κι έγινα κατακόκκινος!
   «Κοκκίνησε, κοίτα τον!» είπε η μια στην άλλη. «Χα χα, κοκκίνησε!» Και φύγανε χαχανίζοντας!
   Τους άρεσε να με ψαρώνουν, να κοκκινίζω και να γελάνε.


   (Κι ακόμη το ίδιο μου κάνουν οι γυναίκες. Και παίζουν με το μυαλό μου -και του πάνω και του κάτω κεφαλιού. Και μου σηκώνεται.)

Δεν υπάρχουν σχόλια: